نویسنده: آرمین نوروزی
post punk
ریت شار
سه آلبوم در چهار سال شاید آمار جالبی برای یک گروه پست پانک آمریکایی اهل دیترویت میشیگان باشه اما اونچه حالب ترش میکنه روند صعودیه که هر آلبوم اونا از نظر کیفی نسبت به آلبوم قبل داره و باعث میشه بتونیم از Protomartyr با عنوان "یک گروه موفق" یاد کنیم.
اما آلبوم سوم این گروه یه دفتر دیگه از لیریک های Joe Casey خواننده و مغز متفکر گروهه که در اواسط دهه سوم زندگی خودشه. شاید خشمی که در دو آلبوم قبلی خیلی بلند تر به گوش میرسید اینجا ملایم تر شده و از نظر ساختار ریتمی حال آلبوم نسبتا بهتر باشه ولی همونجور که از اسمش پیداست The Agent Intellect (ارجاعی به یک مفهوم فلسفی باستانی در باب جاودانگی روح و یکی شدن با خدا) یه کشمکش فکری و مازوخیستی درباره زندگی و مرگه.
آلبوم با 'The Devil In His Youth' شروع میشه و با 'Cowards Starve' ادامه پیدا میکنه. جایی که نقطه شروع جنگ درونی Casey با تلخی روزمرگی و بی رحمی های زندگیه و این جنگ تا پایان آلبوم سفت و سخت ادامه پیدا میکنه.
وقتی که در Cowards Starve میگه
“Social pressures exist / And if you think about
them all of the time / You’re gonna find that your heads been kicked in”
“While I simper, I’m
gonna try and move the blinkers / I’m gonna tear that mountain down / and go
out in style”
یا در Pontiac 87 تا آخر ترک تکرار میکنه که :
“There’s no use been
sad about it, what’s the point of crying about it”
با وجود اینکه هرچی جلوتر میریم تاثیر بقیه اعضای گروه بیشتر حس میشه اما هنوز این صدای خسته خوانندست که نمایش رو میدزده ! نمونه بارزش ترک 'Dope Cloud' و 'Pontiac 87' هست و واقعا وجود همچین وکالی در کنار این تنظیم گرم و گوشنوازی که آلبوم داره از نکات مثبت و قابل بحث آلبومه. با هنری که Casey از خودش تو خلق Hook های فوق العاده و جون داری که مینویسه نشون میده جای خالی Backvocal رو هم پر میکنه.
به میانه آلبوم میرسیم و میبینیم Protomartyr هنوز بهتریناشو نگه داشته برای نیمه دوم آلبوم که با فضای خمار و وهم آلود 'The Hermit' شروع میشه و مثل تونلی ما رو به دنیای سرد 'Cladenstine Time' هدایت میکنه که Alex Leonard درامر گروه در تبدیل کردن اون به یکی از بهترین کارهای Protomartyr نقش زیادی داره. یک شروع افسانه ای باCymbal های پی در پی و همراهی لیریک احساسی Casey و ناگهان Kick و Snare های پر انرژی و ادامه ماجرا و رویارویی با حقیقتی که :
The proof that we're here is the dust that they're breathing"
The proof we're apart is the fact they're still living
بعد از 'Why Does it Shake' تک آهنگ معروفی که قبل از انتشار آلبوم هم در دسترس بود به 'Ellen' میرسیم ترکی که Casey برای مادرش ساخته که او رو بعد از درگیری با بیماری آلزایمر از دست داده و بر خلاف شروع آلبوم ما رو با یک پایان کاملا شخصی همراهی میکنه.
بخشی از کاراکتر Joe Casey که قبل تر با اون آشنا نشده بودیم. شش دقیقه ای که از شنیدنش لذت میبری چون ساختار یه کار Protomartyr ی داره. گروهی که از تسلیم نشدن در برابر بی رحمی کسل کننده زندگی و تضاد ها و ترس هایی که در طول روز با اونا مواجه میشیم و ما رو از پا در میارن میگه.
ترک های شار پسند : Cladenstine Time / Ellen / Cowards Starve
No comments:
Post a Comment