REVIEW: Nicolas Jaar - Sirens

از: محمدحسین وحیدنژاد



نیکولاس جار هیچوقت هوادارهاش رو ناامید نمیکنه و به قطع میشه گفت که کار ضعیف در کارنامه اش وجود نداره، چه در ریلیزهای رسمی و چه حتی میکس هاش ! این بار هم شاهد هستیم که نیک باز هم دست به گشت و گذاردر موسیقی های مختلف زده و المان های موسیقی های مختلفی رو در آلبوم به کار برده، اما باز هم امضای شخصی خودش یعنی اون فضاهای احساسی سرد و وکال های خوب خودش هستیم اما با یک تفاوت مهم !

تم آلبوم نسبت به کارهای قبل تفاوت زیادی داره و شما متوجه این نخواهید شد مگر اینکه به وکال ها به دقت بسیار گوش بدید و اون وقت هست که متوجه میشید آلبوم تم سیاسی داره و اون رو در قالب abstract گونه ای اجرا کرده که تشخیص دادن اون بسیار سخت هست. این لیریک ها رو خود من نیز در بار اول گوش کردن متوجه نشدم تا اینکه با سرچ کردن در نت متوجه شدم.

باید بگم انتظار من از آلبوم کاملا چیزه متفاوتی بود، من انتظار آلبومی مئل Pomegranates بودم که بهترین آۀبوم سال 2015 برای من بود چون که خود نیک هم گفته بود که sirens و آلبوم سال پیش و سری ep های nymphs سه گانه مرتبط به هم بودن. Pomegranates ساندترک بازسازی برای فیلم آوانگارد فوق العاده روسی بود. شاید از بی نقص ترین ساند ترک ها که فضای فیلم رو به زیبایی درک کرده و تجربی بودن و ملانکولیک بودن رو لحاظ کرده بود. اما این آلبوم کاملا متفوت بود.

استفاده از المان های جاز در the Governor به طور abstract وار یا فضای مینیمال Killing time که از بهترین ترک هایی هست که امسال شنیدم، وکال هاش که قبلا به اون اشاره کردم و حتی در ترک No شاهد وکال به زبان اسپانیایی و استفاده از المان های موسیقی آمریکای جنوبی در اون هستیم و یا تلفیق راک که در بیشتر ترک ها کم و بیش شاهد هستیم.

در کل باید گفت باز هم شاهد یک کار فوق العاده دیگه هستیم شاید بی نقص نباشه و نمره کامل رو مانند دو آلبوم قبل از نظر من دریافت نکنه ولی باز هم عالی هست و با هر بار گوش دادن لذت بخش تر میشه.

شارپسند:
fave tracks: Killing Time , Three Sides Of Nazareth, Wildflowers,

COUNTERFLUX: How To Dress Well – Care

از: مجتبی تقوایی



آلبوم جدید How To Dress Well  از تمام المان های آرنبی مجموعه های قبل عبور کرده، هرس شده، آسان شده، قطعی شده و در یک کلام یک پاپ بی دلیل و غیرضروری شده است.

شاید می توان گفت همان سقوطی که Weeknd  پس از سه گانه ی اولش طی کرد را How To Dress Well  با شیب کمتر تجربه کرده، با این تفاوت که گویا اعمق این دره بسیار بیشتر از تصورمان است. اشعار سطحی ای که حتی برای سرگرمی هم از حدود مورد انتظارمان فاصله دارد و پروداکشنی که در بهترین حالت می تواند در سطح پاپ های پلاستیکی ای مثل Owl City  باشد.

شاید جاهایی مثل The Ruins  یا Untitled  کمی اثراتی از تهیه ی قابل اعتناتر قطعات را بشنویم، اما آن هم در مقیاس پاپ های هرهفته ای و هرروزه ی تمام رادیوها.

چاهی که Care  در آن افتاده Pop  بودن به معنی Popular  نیست، بلکه Pop  از نوع Populist  است، خلق ناقص جهت ارضا گوش های راحت طلب.

REVIEW: DJ EARL - Open Your Eyes

از: مجمدحسین وحیدنژاد


در سال های اخیر فوت ورک به عنوان یکی از مهم ترین ساب ژانر های موزیک دنس شناخته میشه و خوب این رو مدیون dj rashad به عنوان یکی از مهم ترین آرتیست هاش هست که چارچوب این سبک رو مشخص کرد یعنی همون وکال های سمپل شده، بی پی ام 160 و ...

ولی خوب این سبک هم مثل باقی سبک ها فقط در چهارچوب هاش حبس نشده و آرتیست های زیادی سعی در تجربیات و تلفیقات زیاد در این سبک کردن و مئل Jlin و آلبوم آخرش بسیار موفق هم بودن و dj earl روهم باید با این آلبوم به عنوان یکی دیگه از اون آرتیست ها به حساب آورد.

آلبوم شامل 8 تا ترک و کمتر از 30 دقیقه هست ولی پر از ایده های ناب و تلفیقات جالبه از امبینت تا تکنو تجربی، چند تا ارتیست خوب بریتانیایی فوت ورک در این آلبوم باهاش همکاری کردن ولی مهم ترینشون و کسی که بیشترین تاثیر رو داره کسی به جز دنیل لوپاتین یا همون Oneohtrix point never نیست. اون سینث های تجربی دوست داشتنی که در کل آلبوم میشنوید و از نکات متمایز کننده آلبوم هست، کارهای ایشونه که البته در 3 تا ترک به طور مستقیم همکاری کرده ولی میکس کل آلبوم هم با ایشون بود. استارت آلبوم و ترک Smoking Reggie کاملا تاثیر دنیل رو متوجه میشید.

شاید تقطه ضعف آلبوم یک یا دوتا از ترک هاست که کمی خام هستن و چیز زیادی برای ارائه ندارن ولی کل آلبوم نمونه عالی از نسل جدید پرودیوسرها و وضع حال سبک فوت ورک هست.

REVIEW: The Caretaker - Everywhere At The End Of Time

از: مجتبی تقوایی



دهمین آلبوم پروژه ی The Caretaker  از جیمز لیلند کربی انگلیسی، ادامه مطالعه ی موسیقایی او روی "از دست دادن حافظه" و تلاشی صوتی برای بازگرداندن تصاویر و خاطرات به ذهن آلزایمری است که از سال ۲۰۱۱ با آلبوم An empty bliss beyond this World آغاز شد و این آلبوم سومین تجربه ی او در این چارچوب محسوب می شود.

اگر از بالا و با دید کلی به آلبوم نگاه کنید پروسه ی تهیه اش کاملا قابل مشاهده و تفکیک و تحلیل دقیق است، تکه ملودی هایی از آثار کلاسیک انتخاب شده همراه با صدای واینیلشان و چندین بار پشت هم لوپ شده و ریورب و دیلی سنگینی به آن ها اضافه شده. اما نکته ی مهم این مجموعه ، پیاده کردن آسان ایده ی اولیه نیست و خود ایده ی اولیه ارزشمند است که با لوپ بی اعتنا و بی نهایتی که ملودی ها طی می کنند، خاطرات را مثل فراکتالی عظیم در ذهنتان شکل می دهد و تصاویر خودشان را باز می یابند.

کلیت این مجموعه ی دارک امبینت و نئوکلسیکال نمونه ای درخشان از موسیقی سینماتیک و تصویرساز است اهمیت ایده ی اولیه ی اثر هنری در مقابل پیاده سازی آسانش را به رخمان می کشد.

شب های بلندتان را به این آلبوم بفروشید.

FLUX ep. 85 // Guestmix: Callmewave

با مهمان این قسمت رادیو شار، در ایران کرنت 3 آشنا شدیم.

پیمان طاهری فر با اسم هنری Callmewave موزیسین و پرودوسر الکترونیک اهل جنوب ایران، شهر بندر عباس است.

Follow Callmewave [Soundcloud] [Telegram] [Instagram]

Download [MP3] [OGG] [via Torrent]




If you have trouble streaming on mixcloud, try below: 





Tracklist)

1.Haelos - Cloud Nine - Full Circle - 0:00

2.Keyvan Kamali - Burning Mode - Single - 5:35

3.Atom For Peace - S.A.D - Judge Jury Executioner - 9:24

4.Yokoo Ft Seabourne - Eabbit Hole - Singel - 14:50

5.Moderat - Ethereal - Singel - 21:52

6.BeGun - shama - Amma - 26:48

7.CHRN - Fall - november - 30:15

8.Enigma - Morning Thru Time - Enigma 3 - 34:26

9.Ry x - Only - Singel - 40:14

REVIEW: Norah Jones - Day Breaks

از: رضا جلالی




ششمین آلبوم نورا جونز بنام Day Breaks بیشک یک جادو در دنیای موزیک Jazz است. چهار سال از انتشار آلبوم قبلی او مگذرد ولی اگر فکر میکنید که نورا جونز در این مدت بیکار بوده سخت در اشتباهید. او بعد از انتشار آلبومش توری برپا کرد و بعد از اتمام آن گروه دخترانه ای بنام Puss N Boots را تشکیل داد که در آن با 2 نفر دیگر آهنگ های قدیمی سبک کانتری را بازخوانی کردند بعد از آن اولین بچه اش در سال 2014 بدنیا آمد چندی بعد او آلبومی به همراه مرد اول گروه Green Day یعنی بیلی جو آرمسترانگ در سبک آلترنتیو فولک منتشر کرد که بازهم مجموعه ای بازخوانی آهنگ های قدیمی بود. بعد از آن هم مشغول ساخت آلبوم جدید خودش و در همین اوضاع فرزند دومش بدنیا آمد و در هنگام بچه داری کار آلبوم آخرش را انجام داد. بگذارید یک نفسی تازه کنیم چون واقعن زندگی او سخت تر از چیزیست که میبینیم. شاید در بین هنرمندان مرد استیون ویلسون یک مرد پرکار باشد، در بین زنان پر کار تر از جونز را نمیتوانید پیدا کنید.

آلبوم ششم جونز بازگشت به ریشه و سبک و سیاق اولیه او را رقم میزند. بعد از انتشار آلبوم موفق اولش بنام Come Away With Me که یک موفقیت جهانی برای وی رقم زد و آلبومش در لیست پرفروش ترین آلبوم های تاریخ موسیقی جا گرفت، او با هر آلبوم ذره ذره از سبک اصلیش فاصله گرفت تا جایی که در آلبوم چهارمش بنام The Fall او با رایان آدامز همکار میشود و آلبومی را در سبک آلترنیتیو منتشر کرد که بیشک بهترین کار او حساب میشد. آلبومی عجیب که بعد از مرگ پدرش یعنی راوی شانکار، تاثیرات موسیقی هند بروی او در این دوره و همچنین پایان رابطه ی طولانی اش با دوست پسر قبلیش. آلبوم قبلی او بنام Little Broken Hearts بازهم کاری در سبک آلترنیتیو/ایندی پاپ بود که توسط Danger Mouse تهیه شد. تاکنون نورا جونز در تنها سبک هایی که پا نگذاشته متال و هیپ هاپ است. او همه چیز را تجربه کرده و در همه موفق بوده ولی در آلبوم جدیدش او به اصل و ریشه خود بازگشته. خودش اظهار داشته که مدت زیادی رو به تریوهای جاز و موسیقی 60 این سبک پرداخته (که همه اینها در آلبوم وی مشهود است) و هدف اصلیش این بوده که آلبوم بطور زنده ضبط کند تا اینکه قسمت قسمت و جداگانه ضبط شود و بیشک اینقدر او خوب کار را جمع کرده که هیچ ایرادی نمیشود به آلبوم گرفت. 9 آهنگی که خودش نوشته کاملن تحت تاثیر موسیقی دهه 60 هستند، تک نوازی های زیبا و بی همتا ساکسیفون که در آهنگ هایی همچون "Once I Had A Laugh" و یا "Burn" میشنوید و از همه مهم تر پیانو نوازی خود او در این آلبوم  illy Joe Armstrong همراه مرد اول گروه نگ های قدیمی سبک کانتری را بازخوانی کردند بعد از آن اولین بچه اش در سال 2014 بدنیا آمد چندر آهنگ هایی از جمله "It's A Wonderful Time For Love" شما را به اوج خواهد رساند. سه آهنگ باز خوانی شده "Don’t be Denid" از نیل یانگ، "Peace" از هوریس سیلور و "Fleurette Africaine (African Flower)" از دوک الینگتون اینقدر خوب و تازه هستند که انگار نه انگار که آن های یک بازسازی هستند.

بیشک این آلبوم در بهترین تاریخ زمانی منتشر شده، چرا که الان فصل پاییز است و میتوانید این آلبوم را در یک روز بارانی بگذارید و یک قهوه برای خود درست کنید و کنار شیشه بشینید و بدون توقف کل آلبوم را بشنوید و از موقعیتی که در آن هستید لذت ببرید. بزرگترین مزیت این آلبوم اینست که اینقدر کلاسیک است که شما هر زمانی اراده کنید و آن را از قفسه بیرون بیارید و پخش کنید بازهم حس خوب و تازه رو بهتون میدهد. اگر طرفدار موسیقی جاز باشید میتوانید عاشق آن شوید و اگر همیشه با خودتان میگفتید کاش نورا جونز از اون کارهای اولیه میساخت، خب آرزوتون برآورده شده. شاید بشود گفت Day Breaks تمیزترین و بی عیب ترین کار نورا جونز است و شاید با کمی فکر بتوانید لقب بهترین را به آن بدهید. اگر بخت با جونز همراه باشد او میتواند با این آلبوم شهرت قدیمی خود را بدست بیاورد و از طرفی شاید بتواند این آلبوم در جشنواره گرمی سال بعد (تاریخ انتشارش از مهلت نهایی امسال که 30 سپتامبر میشد گذشته) خوش بدرخشد البته اگر دوستان سیاست مدار بگذارند.

شارپسند:

·        Burn

·        Flipside

·        It's A Wonderful Time For Love

·        Sleeping Wild

·        Fleurette Africaine (African Flower)

FLUX ep. 84 // Fall Equinox 1395

Autumn mixtape with a week delay because of global warming!

Cover Photo by Farzad Vafae 


Download [MP3] [OGG] [via Torrent] 





If you have trouble streaming on mixcloud, try below: 





Parquet Courts - It's Gonna Happen (Human Performance 2016)
BadBadNotGood, Sam Herring - Time Moves Slow (IV 2016)
Khruangbin - Mr.White (The Universe Smiles Upon You 2015)
LCD Soundsystem - New York, I Love You But You Bringing Me Down (Sound of Silver 2007)
MGMT - All We Ever Wanted Was Everything (Late Night Tales 2011)
The Brian Jonestown Massacre - Anemone (Their Satanic Majesties' Second Request 1996)
Cocteau Twins - Cherry Coloured Funk (Heaven or Las Vegas 1990)
Still Corners - Don't Fall In Love (Don't Fall In Love 2010)
Last Ex - Trop Tard (Last Ex 2014)
Documenta - Spanish Artist (Drone Pop #1 2015)
The White Stripes - City Lights (Jack White Acoustic Recordings 2016)
John Cale - Big White Clouds (Vintage Violance 1970)

REVIEW: Eluvium - False Readings On

از: مجتبی تقوایی 

 

هفتمین آلبوم استودیویی متیو کوپر تحت پروژه ی Eluvium هم مثل تمام آلبوم های قبلی او و اکثریت نسبی آلبوم های امبینت و درون المان مشخص و فضاسازش را دارد و چندان تجاوزی از آن ها نمی کند ، لایه های کشدار و فضاسازی های صوتی ای که همگی در ابتدایی ترین شناختمان از این ژانر به یاد داریم.

چیزی که False Readings On را در ذهن ما می نشاند و منتهای شارش آن را سبب می شود ، انتخاب صداهاست و ذهن ملودی ساز جناب کوپر. خلاف بسیار آلبوم های امبینت که با صداهای قابل پیش بینی مثل مخدری بارها مصرف شده صرفا حس قرار گرفتن در حوزه ای صوتی را به شما می دهند (و حقا که شاهکارهایی هم در این میان با همین فرمول خلق می شوند که منظور آن ها نیستند.) کار کوپر در این آلبوم با ملودی های هارمونیک چند لایه ، اتمسفر ارکسترالی را به شما القا می کند و همچون مخدری جدید مسافر قسمت های رنگی تری از ذهن می کندتان.

بن مایه ی نئوکلاسیک ترک ها شاید چیز جدیدی در این نوع موسیقی نباشد اما به شدت حساب شده و درست به دل موسیقی نشسته و با گام های تکراری پیانو و اکتاو های زیر و ریورب دار، خودش را هم رده ی بسیاران قطعه ی همین فرمی دیگر نمی کند.

نام گذاری ترک ها در موسیقی قرن بیست و یکی Program  نقش تعیین کننده ای در مجموع کار و جهتی که شنونده می گیرد دارد و  شنیدن عبارات  تکراری  و بارها امتحان شده می تواند آن سفر صوتی متفاوتی که انتظار داریم را مخدوش کند و نام هایی مثل Rorschach Pavan یا  Beyond the Moon for Someone in Reverse از این لحاظ داستان آلبوم را به شدت سرپا نگه می دارد و قصه گویی خود را جهت دار به سمت های غیرقابل پیش بینی  می کند.

False Readings On برای شب های بلند نیمه ی دوم سال انتخابی درخشان و پر روایت است.

شارپسند:
  Beyond the Moon for Someone in Reverse / Strangeworks / Movie Night Revisited

NOTICE: Porches - Water EP

 

از: مجتبی تقوایی

مینی آلبوم تازه ی Porches  در واقع اتود ها و اسکیس های اولیه ی آلبوم فوق العاده ی بهاری چند ماه پیش این پروژه یعنی Pool است. سینث پاپ بی دنگ و فنگ و لوپ های اینداستریال و گیتار لاین های بسیار ساده  و پدهای پاپی و خوش رنگ آرون مین حتی در این دموهای اولیه ی آلبومش درخشان ظاهر می شوند.

شاید کم لایه بودن این EP به فکر وادارمان کند این همان آلبوم ، فقط سی سال زودتراست. دهه ی صداهای رنگارنگ دیسکو و الکترو، دهه ی هشتاد.

صدای آرون مین در شبانه های بی مانندی مثل Glow  و Security  می تواند Nightcall  جدید پلی لیست های کهنه تان شود.

شارپسند : Glow / Car / Security

NOTICE: Francis and the Lights - Farewell, Starlite!

از: مجتبی تقوایی




آلبوم اول فرنسیس استارلایت را می توان از مهمان هایش قبل از گوش دادن پیش داوری کرد ، و پس از گوش دادن تا حد زیادی از تفاوتش با پیش داوری شگفت زده شد. وقتی اسم کانیه وست و جاستین ورنون و رستم بتمنگلیج را در میان مهمانان می بینید، فضاهایی از هرکدامشان به ذهنتان هجوم می آورد، اما حاصل چیزی متفاوت است، یک Future Pop  واقعی.

صداهای پراسس شده و بیت هایی با صداهایی منقطع و RnB  سوار بر Electronica  و پیانو لاین ها مینیمال بر سراسر آلبوم غالب هستند و هوک هایی که با صداهای بلند در جاهای غیر منتظره ی آهنگ ها به صورتتان می خورد.

فرنسیس استارلایت در آلبوم اولش پاپ را از قالبش خارج نمی کند، عاشقانه ای همه پسند و بی اضافه گویی و بی ابهام ارائه می دهد .از طرف دیگر صدای موسیقیش کمتر همانندی را به یادتان می رود.

موفقیت Farewell, Starlite! در یکتا بودن صداهایش است و شبیه نبودن به پاپ های همیشه و علاوه بر آن شکستن ساختار ورس-کورس در جاهایی از قطعات که فکرش را نمی کنید.

شارپسند: See Her Out (That’s Just Life) / Can’t Stay Party / My City’s Gone (feat. Kanye West)