تفاوت بزرگ آلبوم امسال Anohni و
اثر چند ماه پیش پی جی هاروی، در انتخاب لحن است و دلیل این مقایسه مضمون بسیار
نزدیک دو اثر : مضمون "انتقادی" صرف. اولین آلبوم سولوی آنتونی هگرتی
سابق تحت عنوان تازه: Anohni .
آلبومی که حالا هیچ ازتباطی با Chamber
Musicای که از او سراغ داشتیم ندارد و یک Dance/Electronic تمام عیار است با بیت ها و هورن های دعوادار
کانیه وستی که هادسون موهاک از همکاری هایش در آلبوم های کانیه با خود سوغات آورده
و حجم های صوتی منظره دار و سرابی و صحرازده ی Oneohtrix Point
Never
.
درستی و به جا بودن نا امیدی Anohni تمام و کمال از یک انتخاب هوشمندانه آب می
خورد. آلبومی با محتوای سیاسی و منتقد تخریب طبیعت با انتخاب پروداکشن رقصی ما را
یاد شخصیت جوکر در شوالیه ی تاریکی می اندازد که نفس خشونت را جشن می گرفت. درست
است که بگوییم کامل ترین توصیف درباره این مجموعه، مجموعه ای درباره ی ما است. نه
یک مای زیر ذره بین که هر صبح سرکار می رود و می خوابد و لباس می پوشد و عشق بازی
می کند، ما به مثابه ی یک کلونی، ساکنان کره ی خاکی. کانسپتی که در نگاه اول یک
لقمه ی بزرگ به نظر می رسد اما آنونی با بیان ساده و زمینی , و در عین حال
شاعرانه و حامل تشبیه و مجاز و کنایه و استفهامات انکاری و زیرکی در عدم تقلیل
پیام ها به شعار و هوشمندی مضاعف در تلاش برای نفرستادن پیام های بی جهت سنگین، به
سهل ترین صورت ممکن به گوشمان زمزمه اش می کند.
در واقع موفقیت بزرگ این مجموعه
در بافتن محتوای کاملا انتقادی-سیاسی با فرم رقصی-ریتمیکش است طوری که این درد تهی
از درد هم نمی شود ] بر خلاف نمونه ی
استفراغ آور وطنی از بافت مسخره ی فرم و محتوا : خندوانه [.
به رقص نشستن این درد دقیقا همان جاییست که باید به مثلث Oneohtrix Point
Never و هادسون موهاک و آنونی تبریک گفت.
شروع آلبوم با Drone Bomb Me قطعه ی نوشته شده از دید دختر 9 ساله
ی افغان است که با صدای لرزان آنونی با ساده ترین جمله روی خرابه های خودش می رقصد
و می خواند : I Wanna Die . شاید کامل ترین
مثال از جشن گرفتن خشونت. در قطعه ی دوم هم به همین گونه گرم شدن 4 درجه ای
زیستگاه کلونی ِ "ما" به صحنه ی رقص تبدیل می شود و مردن همه چیز با
شادی جنون آمیزی سرود می شود:
I Wanna hear the dogs
Crying for water
و چه چیز منحوس تر از شنیدن یک سگ کشی با بیت غول پیکر هادسون موهاک و هورن
های هیجان انگیزش.
در Watch Me از "فرهنگ
ترس" می شنویم، فرهنگی که "ما" را فرا گرفته. از گوش و چشم های
دوروبر همیشگی و استراق:
Watch me watching pornography
و اوج هنر در انتخاب کلمات:
Daddy watch me, I know you love me, cause you’re always watching me
ایهام در Watch و به سخره گرفتن نظام بالاسری با تکرار چند باره ی Daddy .
در Execution که رقصی ترین و رویایی ترین لوپ آلبوم را در خود دارد به
رابطه ی پارانویایی و سادو مازوخیستی جامعه و گناهکار می رسیم و جایی که Have no mercy on
me از زبان قربانی تبدیل به رویای آمریکایی می شود را می شنویم و این
جنون رقصان در ذهنمان موکد می شود.
فرق قسمت اول آلبوم و سه ترک میانی در پروداکشن تک نفره ی Oneohtrix
Point Never در این سه فطعه است که ریتم مجموعه را کمی آرام تر
می کند و به زیبایی نورهای دنس فلور را کم می کند تا آنونی جدی و از نزدیک به چشم
ما خیره شود این سه تای تاریک را اجرا کند.
احتمالا صدای آنونی یکی از قابل شناسایی ترین صداهای موسیقی معاصر باشد، صدایی
یگانه و غیر قابل سرقت و همیشه حاضر در ذهن. Obama به دلیل
متفاوت ترین استفاده ی او از صدایش به نقطه ای قابل شناسایی در کارنامه اش تبدیل
می شود ، نوعی مرثیه خوانی قبیله ایست انگار و نوعی ایستادن بر سر مزار رییس جمهور
اوباما. پد بی نور و آخرالزمانی OPN و پیام واضح و بی تعارف و بی لفافه و بی استعاره و تشبیه
کلمات، این مرثیه خوانی را تبدیل به نقطه ی میانی فراموش نشدنی آلبوم می کند، جایی
که اسم قطعه هم حتی به سادگی Obama است و نه صفت و مشبه و چیز دیگری. پایان موسیقی متن گونه ی
این قطعه به نوعی آن را دز ذهن مصور و مثبوت می کند.
یکی از زنانه ترین نوشته های تمام دوران آنونی تراجنسه که خودش با احترام خودش را زن می داند، در Violent Men است جایی که می شنویم:
We will never give birth to violent men
او خودش را بی واسظه در یک "ما"ی مادرگونه قرار می دهد و لباس
زنانگی را تمام قد به تن می کند. هنر تهیه ی OPN هم به
کمکش می آید و با استعداد بی نظیرش در استفاده از پلاندرفونیکس، صدای دو خواهر Cocorosie
را سمپل و گلیچ کرده و در فضای صوتی دور صدای آنونی پخش می کند و این
"ما"ی زنانه موکد می شود.
هادشون موهاک با نیمه ی سوم و آخر آلبوم باز می گردد با Synthpop ترین
قطعه ی آلبوم یعنی Why
Did You Separate Me from the Earth? و پیام محیط زیستی
نویسنده ی کلمات را همراهی می کند، جایی که به کار بردن کلمه ی Earth در شعر آنونی این
زیستگاه و این خانه را به فاصله ی ذهنی ای از خودش می فرستد و "ما" را
به مثابه ی موجودات زنده ی ساکن زمین به کار می برد.
و Crisis که شاید یکی از زیباترین
"متاسفم" هایی باشد که به یاد خواهیم سپرد. جایی که یک آمرکایی برای
تمام دنیا تعبیر "دختران"ش را به کار می برد و خودش را در جایگاه
مادرانه متاسف می داند، در هم پیچیدن کنایه و احساس ، طوری که مرزشان از چشم پنهان
می ماند.
Hopelessness که همنام آلبوم هم هست ( چقدر درست ) نقطه ایست که نظام
بالادست را به "ما" متصل می کند و خارج ار چارچوب تحکم روی همان
"ما" زوم می کند ، جایی که رفتار فقط رفتار زمینیست و به سادگی پرونده
بسته می شود وقتی می شنویم:
How did I become a virus?
پایان آلبوم با Marrow و
تشبیه بی مانند آمریکا به سلول سرطانی و زمین به زنی مریض ، و دقت کنیم که وجه شبه
بیمار بودن نیست ، بلکه "تکثیر" است. انگار همه ی دنیا پر از آمریکایی
شده، تشبیه چند جزیی به کامل ترین حالش. بهترین جمله برای این جنون ریتمیک و پر
تعریق و رنگ پریده:
We are all Americans now.
و پایان داستان جایی که "آمریکایی" از معنای خودش خروج می کند و به
معنی جدیدی از "ما" می رسد. ( دقت به تعبیر دولوز از تفاوت معنی – Sense و معنا - Meaning ). Hopelessness با انتخاب
پروداکشن امبینت گونه و اتمسفریک و تاریک می توانست به یک ادیسه ی کسالت و یک
بیانیه ی اطواری و پایین دست تبدیل شود، اما با هوش و "انتخاب" های درست
تیم سه نفره ی مسئول اثر این بار "معنا"ی رقص را به "معنی"
جدیدی منتقل می کند، رقص : جشنی برای درد.
ترک های شارپسند:
Drone Bomb Me, Obama , Crisis
