REVIEW: Siavash Amini & Matt Finney - Familial Rot

از: مجتبی تقوایی

مجموعه ی تازه ی سیاوش امینی و مت فینی همان حس محبوس و دلزده ی یک کایوت در یک شهر پرجمعیت را دارد. فیلم وثیقه ی مایکل مان را به یاد داشته باشیم و صحنه ی عبور حیوان از جلوی ماشین و حس تنهایی این موجودات در شهری که جانشین محل طبیعی زیست آن ها شده است.

استفاده ی سیاوش امینی از لایه های صوتی وDrone امضادارش، که این بار با شدت بیشتری دیستورت شده، همراهی خوبی با کلمات و اجرای مالیخولیایی اما بی دنگ و فنگ و ساده ی مت فینی دارد. قطعا با مجموعه ی تاریک و محزونی طرفیم که در آن صداها به طرز سایه واری ادامه کلمات هستند. اما می توان این را به تقریب گفت که این تاریکی یک تاریکی رادیکال و مطلق نیست و می تواند از جاهای روزمره تر و عادی تری از زندگی خالقانش نشات گرفته باشد. 

وقتی با چنین فضاهای صوتی Abstractای مواجه هستیم، این که حس ملموس یا حس جامدی داشته باشیم اتفاق عجیبی نیست.
با شنیدن لایه های Coyote  یا Whole Summer عینا این القا می‌شود که دو حوزه ی صوتی جلوی چشمتان روی هم کشیده می شوند. همان دو حوزه‌ای که از سال ها قبل در موسیقی با تقسیم بندی Program  و Absolute   جدا می شدند. اما حالا در عصر پسا-دبوسی و پسا-راک اند رول ، دیگر فقط بی نام بودن قطعه ها آن ها را Absolute  نمی کند، بلکه قدرت خلق فضای انتزاعیست که چنین مرزی را تعیین می کند.

اگر با چیزی مثل آلبوم امسال کالین استتسون و ادیسه ی غم زده اش ارتباط برقرار کرده و لذت برده اید، Familial Rot می تواند گزینه ی بسیار مناسبی برای‌تان باشد.

شارپسند: Coyote Whole Summer /