REVIEW: Jamila Woods - HEAVN

از: مجتبی تقوایی





آلبوم اول جمیلا وودز، مطمئنمان می کند که Mainstream  های درست و حسابی امسال کاملا و بی بروبرگرد در اختیار جهان سیاهپوستان قرار دارد. البته که بر سر جدا کردن دنیای نژاد ها از هم، بحث هایی هم هست اما باید قبول کنیم که وقتی از جهان سیاهپوستان حرف می زنیم مساله یک نژاد نیست، بلکه یک سبک زندگی، یک عقبه ، دغدغه های متفاوت  و پشتوانه ی موسیقایی و فرهنگی متفاوت مد نظر ماست.

پس از Chance The Rapper, Blood Orange , Esperanza Spalding, Maxwell, Michael Kiwanuka  و در لول بالاتر شهرت کندریک لامار و کانیه وست و بیانسی، 2016 باز هم یک آلبوم "زندگی سیاهپوستی" بی نظیر به خود می بیند: Heavn  .

جمیلا وودز قبل از خواننده بودن یک شاعر است، تکست یا لیریکس نمی نویسد. از طرفی دیگر با بیت های هیپ هاپ و عادت دیرینه ی سمپلینگ می آمیزد. گیتارهای استاکاتوی فانکی در کارش می آیند ومی روند (HEAVN). پیانوهای جزی و زمزمه های آفریقایی را از یاد نبرید که جای جای آلبومش زنده هستند. (In My Name) یکی از بهترین مهمان بودن های Chance The Rapper  را می آفریند (LSD) و در کمتر از دو دقیقه همراه با بیت نیت فاکس فتحمان می کند تا همراهش بخوانیم (In My Name)

از بینامتنیت و ارجاع به The Cure  در Heavn  تا تاثیرات مشخص حادثه ی تیراندازی فرگوسن ، تا ورس Chance  در باب وجوه تبلیغات‌زده ی زندگی سیاهان تا زندگی خیابانی و همسایگی‌شان در Emerald St.  و شبانه‌ترین ارگ هایی که امسال در بک گراند یک ترک RnB  شنیده ایم در همین قطعه، همه و همه مجابمان می کند که Heavn  را یکی از "آلبوم" ترین آلبوم های امسال بدانیم ، مجموعه ای از قاب های ثبت شده ی متفاوت از همه جای زندگی یک قبیله.

تمام شاعرانگی جمیلا را یک جا می توان در Heavn  شنید وقتی می خواند:

My city like my skin, it's so pretty

If you don't like it, just leave it alone

و با درک همین دو خط می توان کلیت این مجموعه را در باب مفاهیم مورد نظرش درک کرد و سپس بارها شنیدش.

 شارپسند: Heavn / Emerald St./ LSD