REVIEW: Blood Orange - Freetown Sound

سومین آلبوم Blood Orange  یک نامه ی بلند فانک-سول-کانتمپرری-آر ن بی- آوانت-پاپ است که در هیچ ثانیه و هیچ کلمه اش شما را از خود دور نگه نمی دارد.

Freetown Sound از آن پروژه های بزرگ است که شخصیت آلبوم سال بودن را دارد، قدم کوچکی در آن نمی بینید چه در ترانه سرایی بی ترس جناب دِو و چه در تهیه کنندگی مینیمال-ماکسیمالش.

بارها و بارها ما را به یاد شاهکارهای سال های اخیر کانیه، کندریک و دی آنجلو می اندازد. پاره ملودی های جزی ساکسفون که می آیند و می روند، بیت های کم حجم الکترونیک، عاشقانگی و آزاد بودن ترانه ها، به یاد Freetown  در سیرالئون، سرزمین پدری دِو، تمپوهای بالا و دیوانه وار فانک آفریقایی، شعرسرایی اشلی هیز روی اینتروی غیر قابل فراموش شدن پیانویی By Ourselves  که ساختاری شبیه Low Lights  از آلبوم اخیر کانیه دارد، همه و همه در کنار آرتیست های مهمانی مثل Empress Of   که در Best To You  لحظات پاپ تر آلبوم را به ما هدیه داده اند، پروژه ی بزرگ Blood Orange  را برایمان شنیدنی تر کرده اند.

صداهای سیاه در هم تنیده با صداهای شهری و ارگ ها و جز پارتی ها و رگه های کم رنگ هیپ هاپ و نیوجک سویینگ، زیر صدای دِو پرچم بلند موسیقی سیاه را برایمان بلند کرده و نمونه ی کاملی از پروداکشن امضادار وغیر تکراری را نشانمان می دهد. بیس لاین های رقصی و دهه هشتادی را هم فراموش نکنید. Augustine و E.V.P. نمونه های کاملی از همنشینی ساختارهای پاپ و سعی بر تولید "هنر موسیقی" هستند که می شود بعدها به عنوان الگو مثالشان زد.

در یک جمله این را بگوییم که فرهنگ سیاه و نژاد سیاه  قرن بیست و یکم در موسیقی، همین چیزیست که اینجا می شنویم.


شارپسند: Augustine/ E.V.P./ Squash Squash / Better Numb