نویسنده: امیر
شنیدن سینگل جدید The Muckers برای بار اول، شدیدا شگفت زده‌ام کرد. در این حد که بلند شدم به گیتار هوایی زدن و سر تکان دادن! بعد از بارها شنیدن، مصمم شدم یادداشتی کوتاه درباره این بند بسیار خوب آلترناتیو/ایندی راک تهرانی بنویسم. شاید از این راه دست کم بین موزیک‌بازهای فارسی زبان بیشتر شناخته شوند. آنها بسیار بیشتر سزاوار تحسین هستند.
در ساندکلاد ماکرز نوشته شده: یک گروه راک زیرزمینی از تهران. اما چه چیزی ماکرز را از سایر راک های ایرانی که از زمان فستیوال Tehran Avenue (1382) شنیده‌ایم، متمایز می‌کند؟
کمی مقدمه ضروری به نظر میرسد. موزیک غیر ایرانی مثل راک یا الکترونیک، بین جوان‌های تهران به میزان وسیعی جریان دارد، بچه‌های موزیک بازی که ساز می‌زنند یا گروه دارند کم نیستند. دسترسی نسبی به اقسام سازها، تکنولوژی ها، نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌های مربوط به موسیقی بخصوص در 10 سال گذشته، و گسترش اینترنت، موزیک‌بازی و انتشار آن را خیلی راحت‌تر از گذشته کرده است.
اما به رغم فرصت‌هایی که تکنولوژی و اینترنت در اختیار موزیسین‌های ایرانی گذاشته، یک فرق اساسی بین تجربه تهران با تجربه شهرهایی (مثل نیویورک یا برلین) وجود دارد که به نوعی مهد این نوع موسیقی‌ها به شمار می‌روند: جریان نداشتن آزادانه موسیقی در فضاهای عمومی. وجود انواع مجدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها، وصل نبودن به صنعت موسیقی جهانی، نبود فضاهای آزاد اجرای موسیقی، نبود رسانه‌های رسمی و فراگیر مختص موسیقی و ...، از جمله عواملی‌ست که باعث میشود موزیک‌هایی که بیشتر جاهای دنیا جایش "روی زمین" است، لقب زیرزمینی به خود بگیرد. هر کدام از ما در اطراف خود، بچه‌های علاقمند و موزیک‌بازی را می‌شناسیم که به علت مشکلات ناشی از عمومی نبودن موزیک، هیچ وقت نتوانسته‌اند بندی تشکیل بدهند یا موزیک‌شان را با کیفیتی مقبول، عرضه کنند و مخاطب کسب کنند.
یکی دیگر از مشکلاتی که غیبت موزیک در حوزه عمومی ایران به آن دامن می‌زند، عدم پیشرفت سلیقه و آشنایی موزیسین‌ها با آرتیست‌های کمتر شناخته‌شده و تحولات حدید موسیقی است. سلیقه موزیسین در موزیکی که می‌زند تاثیر مستقیم دارد. این باعث میشود موقع شنیدن بسیاری از ترانه‌های راک ایران، به راحتی متوجه فاصله‌ی زیاد آنها با نمونه‌های خارجی مورد علاقه خودشان می شویم. یا اینکه انبوهی از بندها و گیتاریست ها را ببینیم که با الهام از یک نفر مثل Steven Wilson یا David Gilmour شکل گرفته‌اند.
همه این مقدمه را نوشتم تا بگویم در همین فضا هم هستند موزیسین‌هایی که فقط منتظر تغییر شرایط از بالا نمانده‌اند و با انگیزه و پشتکار مثال‌زدنی در راه آزمایش و خلق صداهای مورد علاقه‌شان و شکل‌دهی به جمع مخاطبان‌شان گام بر می‌دارند. آنها نماینده بخشی از موزیک‌بازهای ایران هستند که در دریافت جریان‌های جدید موسیقی موردعلاقه‌شان و به روز کردن سلیقه و دانش موزیک‌شان، ذره‌ای تعلل نمی‌کنند.
پیشتر در رادیو شار، در حوزه موزیک الکترونیک، از بچه‌های فستیوال "صت" گفته‌ایم و شنیده‌ایم. جمعی که با حمایت متقابل از هم موفق شده‌اند کارهایشان را با لیبل‌های مطرح اروپایی منتشر کنند و به تبع آن، توجه و تحسین منتقدان و بلاگرها رو برانگیزانند.
اما در حوزه راک ایران که کمتر در شار به آن پرداخته بودیم، The Muckers شاید به بهترین شکل، پرچم را بالا نگه داشته است! خیلی از راک‌بازهای ایران سلیقه خوبی دارند اما امکانات و پشتکار کافی ندارند، خیلی‌های دیگر هم به شدت پیگیر‌اند ولی متاسفانه سلیقه‌ی مترقی ندارند.The Muckers نقطه تلاقی سلیقه‌های خوب و داشتن امکانات کافی و پشتکار فراوان است. این نکته را میشود به راحتی از آخرین سینگل آنها Let the Groove Stay Inside You فهمید. ترکی که اگر آن را در یکی از آلبوم‌های 2016 گروه Wand یا Temples یا یکی از بندهای نئوسای استرالیایی می‌شنیدیم، اصلا تعجب‌آور نبود.
Let the Groove Stay in Your Brain، اولین سینگل از اولین EP ماکرز با اسم Endeavor است که توسط لیبل Wiener Records بزودی روی نوار کاست منتشر میشود. این لیبل یکی از شاخه های Burger Records است که کارهای King Tuff یا Thee Oh Sees را بیرون داده.
این ترک از چندین جهت نقطه عطفی در کارنامه ماکرز به حساب می‌آید چرا که نقاط قوت‌شان خیلی قوی‌تر شده و نکات تازه‌ای هم برای عرضه دارند.
ترانه‌نویسی محشر و آواز پراسس‌شده و زیبای "امیر" بخصوص سر verseها، مک‌کارتنی یا Kevin Parker را یاد آدم می‌اندازد. صدایی که قشنگ، هویت ماکرز را نمایندگی می‌کند.
درام نوازی درجه یک سینا خرمی، بار اصلی Groove ترانه را به دوش می‌کشد و بدون شک مقصر اصلی خفنی این ترک است. گیتار امیر حالی سرزنده و آفتابی دارد. ریتم‌ها، جمله‌ها و دیوانه‌بازی‌هایی که از گیتار در همین 5 دقیقه می‌شنویم خیلی متنوع و رنگاوارنگ هستند: فانکی، گرانژی، Jimi Pageای!
بعد از اینکه افسون Intro و ورس اول آهنگ شما را گرفت، هجوم گیتارِ-از-overdrive و delay و phaser -گذشته، مجالتان نمی‌دهد (دقیقه 2:00). از جایتان بلند می‌شوید، نبض ماکرز را لمس می‌کنید و سر ورس 2 خودتان را منتظر گیتار‌بازی‌های بعدی ماکرز پیدا می‌کنید. غافل از اینکه خبر ندارید در انتهای آهنگ، درام هم غافلگیرتان خواهد کرد و همان‌طور که عنوان آهنگ از شما می‌خواهد، با Grooveای – که فقط ای کاش در آخر بیشتر fade می‌شد- که در ذهنتان می‌ماند راهی بجز زدن Stop، برگردادندن نوار و از اول گوش دادن ترک باقی نمی‌ماند.
از حیث مسائل فنی، مشخص است که ضبط، کارگردانی لاین‌ها (بخصوص 2 گیتار روی هم) و مسترینگ نهایی بسیار با حوصله و با کیفیت قابل قبول انجام شده. هرچند بازهم تکرار می‌کنم، ماکرز سزاوار بهترین‌ها در این زمینه است.
فراموش نکینم The Muckers در جغرافیایی موزیک راکِ به این باکیفیتی و پر از سرزندگی می‌زند که سلیقه عمومی آن به نوحه‌ای که انتهای سریال "شهرزاد" پخش میشود، برچسب موسیقی می‌زند!
بی‌صبرانه منتظر شنیدن کاست EP اول ماکرز و آلبوم اول آنها خواهیم بود. شخصا وعده می‌دهم که برنامه‌ی ویژه‌ای با آنها در رادیو شار و برنامه Iran Current داشته باشم. اما تا آن روز بیایید کمی تخیل کنیم:
ماکرز این قابلیت را دارد که هم جهانی باشد، -فلان لیبل مطرح ایندی راک کارشان را منتشر کند و Pitchfork به آلبومشان بها بدهد- و هم صدای راک مدرن و "رو زمینی" تهران.
اگر همین فردا Tame Impala در تهران کنسرت داشت، The Muckers بهترین گزینه برای Open کردن اجرایشان بود. چون آنها همین الان دارند از حیثیت بی نهایت آسیب پذیر صدای گیتار الکتریک در ایران دفاع می کنند.
آن روز، The Muckers باید دور دنیا در فستیوال‌ها تور بگذارد ولی بعد باز برگردد و یک شب جمعه گرم تابستانی را در فستیوالی در مرکز تهران، برای صدها دختر و پسر به آتش و خون بکشد! آرزوی خود امیر در ابتدای ترانه:
""We are waiting for golden summer
شنیدن سینگل جدید The Muckers برای بار اول، شدیدا شگفت زده‌ام کرد. در این حد که بلند شدم به گیتار هوایی زدن و سر تکان دادن! بعد از بارها شنیدن، مصمم شدم یادداشتی کوتاه درباره این بند بسیار خوب آلترناتیو/ایندی راک تهرانی بنویسم. شاید از این راه دست کم بین موزیک‌بازهای فارسی زبان بیشتر شناخته شوند. آنها بسیار بیشتر سزاوار تحسین هستند.
در ساندکلاد ماکرز نوشته شده: یک گروه راک زیرزمینی از تهران. اما چه چیزی ماکرز را از سایر راک های ایرانی که از زمان فستیوال Tehran Avenue (1382) شنیده‌ایم، متمایز می‌کند؟
کمی مقدمه ضروری به نظر میرسد. موزیک غیر ایرانی مثل راک یا الکترونیک، بین جوان‌های تهران به میزان وسیعی جریان دارد، بچه‌های موزیک بازی که ساز می‌زنند یا گروه دارند کم نیستند. دسترسی نسبی به اقسام سازها، تکنولوژی ها، نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌های مربوط به موسیقی بخصوص در 10 سال گذشته، و گسترش اینترنت، موزیک‌بازی و انتشار آن را خیلی راحت‌تر از گذشته کرده است.
اما به رغم فرصت‌هایی که تکنولوژی و اینترنت در اختیار موزیسین‌های ایرانی گذاشته، یک فرق اساسی بین تجربه تهران با تجربه شهرهایی (مثل نیویورک یا برلین) وجود دارد که به نوعی مهد این نوع موسیقی‌ها به شمار می‌روند: جریان نداشتن آزادانه موسیقی در فضاهای عمومی. وجود انواع مجدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها، وصل نبودن به صنعت موسیقی جهانی، نبود فضاهای آزاد اجرای موسیقی، نبود رسانه‌های رسمی و فراگیر مختص موسیقی و ...، از جمله عواملی‌ست که باعث میشود موزیک‌هایی که بیشتر جاهای دنیا جایش "روی زمین" است، لقب زیرزمینی به خود بگیرد. هر کدام از ما در اطراف خود، بچه‌های علاقمند و موزیک‌بازی را می‌شناسیم که به علت مشکلات ناشی از عمومی نبودن موزیک، هیچ وقت نتوانسته‌اند بندی تشکیل بدهند یا موزیک‌شان را با کیفیتی مقبول، عرضه کنند و مخاطب کسب کنند.
یکی دیگر از مشکلاتی که غیبت موزیک در حوزه عمومی ایران به آن دامن می‌زند، عدم پیشرفت سلیقه و آشنایی موزیسین‌ها با آرتیست‌های کمتر شناخته‌شده و تحولات حدید موسیقی است. سلیقه موزیسین در موزیکی که می‌زند تاثیر مستقیم دارد. این باعث میشود موقع شنیدن بسیاری از ترانه‌های راک ایران، به راحتی متوجه فاصله‌ی زیاد آنها با نمونه‌های خارجی مورد علاقه خودشان می شویم. یا اینکه انبوهی از بندها و گیتاریست ها را ببینیم که با الهام از یک نفر مثل Steven Wilson یا David Gilmour شکل گرفته‌اند.
همه این مقدمه را نوشتم تا بگویم در همین فضا هم هستند موزیسین‌هایی که فقط منتظر تغییر شرایط از بالا نمانده‌اند و با انگیزه و پشتکار مثال‌زدنی در راه آزمایش و خلق صداهای مورد علاقه‌شان و شکل‌دهی به جمع مخاطبان‌شان گام بر می‌دارند. آنها نماینده بخشی از موزیک‌بازهای ایران هستند که در دریافت جریان‌های جدید موسیقی موردعلاقه‌شان و به روز کردن سلیقه و دانش موزیک‌شان، ذره‌ای تعلل نمی‌کنند.
پیشتر در رادیو شار، در حوزه موزیک الکترونیک، از بچه‌های فستیوال "صت" گفته‌ایم و شنیده‌ایم. جمعی که با حمایت متقابل از هم موفق شده‌اند کارهایشان را با لیبل‌های مطرح اروپایی منتشر کنند و به تبع آن، توجه و تحسین منتقدان و بلاگرها رو برانگیزانند.
اما در حوزه راک ایران که کمتر در شار به آن پرداخته بودیم، The Muckers شاید به بهترین شکل، پرچم را بالا نگه داشته است! خیلی از راک‌بازهای ایران سلیقه خوبی دارند اما امکانات و پشتکار کافی ندارند، خیلی‌های دیگر هم به شدت پیگیر‌اند ولی متاسفانه سلیقه‌ی مترقی ندارند.The Muckers نقطه تلاقی سلیقه‌های خوب و داشتن امکانات کافی و پشتکار فراوان است. این نکته را میشود به راحتی از آخرین سینگل آنها Let the Groove Stay Inside You فهمید. ترکی که اگر آن را در یکی از آلبوم‌های 2016 گروه Wand یا Temples یا یکی از بندهای نئوسای استرالیایی می‌شنیدیم، اصلا تعجب‌آور نبود.
Let the Groove Stay in Your Brain، اولین سینگل از اولین EP ماکرز با اسم Endeavor است که توسط لیبل Wiener Records بزودی روی نوار کاست منتشر میشود. این لیبل یکی از شاخه های Burger Records است که کارهای King Tuff یا Thee Oh Sees را بیرون داده.
این ترک از چندین جهت نقطه عطفی در کارنامه ماکرز به حساب می‌آید چرا که نقاط قوت‌شان خیلی قوی‌تر شده و نکات تازه‌ای هم برای عرضه دارند.
ترانه‌نویسی محشر و آواز پراسس‌شده و زیبای "امیر" بخصوص سر verseها، مک‌کارتنی یا Kevin Parker را یاد آدم می‌اندازد. صدایی که قشنگ، هویت ماکرز را نمایندگی می‌کند.
درام نوازی درجه یک سینا خرمی، بار اصلی Groove ترانه را به دوش می‌کشد و بدون شک مقصر اصلی خفنی این ترک است. گیتار امیر حالی سرزنده و آفتابی دارد. ریتم‌ها، جمله‌ها و دیوانه‌بازی‌هایی که از گیتار در همین 5 دقیقه می‌شنویم خیلی متنوع و رنگاوارنگ هستند: فانکی، گرانژی، Jimi Pageای!
بعد از اینکه افسون Intro و ورس اول آهنگ شما را گرفت، هجوم گیتارِ-از-overdrive و delay و phaser -گذشته، مجالتان نمی‌دهد (دقیقه 2:00). از جایتان بلند می‌شوید، نبض ماکرز را لمس می‌کنید و سر ورس 2 خودتان را منتظر گیتار‌بازی‌های بعدی ماکرز پیدا می‌کنید. غافل از اینکه خبر ندارید در انتهای آهنگ، درام هم غافلگیرتان خواهد کرد و همان‌طور که عنوان آهنگ از شما می‌خواهد، با Grooveای – که فقط ای کاش در آخر بیشتر fade می‌شد- که در ذهنتان می‌ماند راهی بجز زدن Stop، برگردادندن نوار و از اول گوش دادن ترک باقی نمی‌ماند.
از حیث مسائل فنی، مشخص است که ضبط، کارگردانی لاین‌ها (بخصوص 2 گیتار روی هم) و مسترینگ نهایی بسیار با حوصله و با کیفیت قابل قبول انجام شده. هرچند بازهم تکرار می‌کنم، ماکرز سزاوار بهترین‌ها در این زمینه است.
فراموش نکینم The Muckers در جغرافیایی موزیک راکِ به این باکیفیتی و پر از سرزندگی می‌زند که سلیقه عمومی آن به نوحه‌ای که انتهای سریال "شهرزاد" پخش میشود، برچسب موسیقی می‌زند!
بی‌صبرانه منتظر شنیدن کاست EP اول ماکرز و آلبوم اول آنها خواهیم بود. شخصا وعده می‌دهم که برنامه‌ی ویژه‌ای با آنها در رادیو شار و برنامه Iran Current داشته باشم. اما تا آن روز بیایید کمی تخیل کنیم:
ماکرز این قابلیت را دارد که هم جهانی باشد، -فلان لیبل مطرح ایندی راک کارشان را منتشر کند و Pitchfork به آلبومشان بها بدهد- و هم صدای راک مدرن و "رو زمینی" تهران.
اگر همین فردا Tame Impala در تهران کنسرت داشت، The Muckers بهترین گزینه برای Open کردن اجرایشان بود. چون آنها همین الان دارند از حیثیت بی نهایت آسیب پذیر صدای گیتار الکتریک در ایران دفاع می کنند.
آن روز، The Muckers باید دور دنیا در فستیوال‌ها تور بگذارد ولی بعد باز برگردد و یک شب جمعه گرم تابستانی را در فستیوالی در مرکز تهران، برای صدها دختر و پسر به آتش و خون بکشد! آرزوی خود امیر در ابتدای ترانه:
""We are waiting for golden summer
2 comments:
Hello Amir , you mentioned the pivot of all flaws and faults and limitations. Now at this moment , I think what matters is The Muckers. Supporting the bands like The Muckers is the minimum thing to do , and I hope you keep writing and supporting this kind of music and musicians in Iran. Well done , ThanX
i totally agree with you. thanks for your support and kind comment Ehsan!
Post a Comment