REVIEW: Primal Scream - Chaosmosis

از: مجتبی تقوایی




(راهنمای ریتینگ)





میشه گفت پرایمال اسکریم اواسط دهه ی نود شاید با خلق معجونی به اسم Screamadelica خودشو برای همیشه بدبخت کرد، یکی از اوریجینال ترین آلبوم های دهه و شاید نیم قرن، یکی از اسیدی ترین هاش و یکی از اصلی ترین مثال های حاضر و آماده برای التقاط دو ژانر بی ربط که برای سال ها ی متمادی ارائه میشه: تلفیق بی مانند گاسپل و Rave .

و حالا بیست و پنج سال بعد، بعد از کلی آلبوم که هیچ کدوم به کیفیت اون شاهکار نرسیدن، یک تیر دیگه که به سنگ خورده یعنی Chaosmosis.
وادادگی بیش از حد گروه به فرمول های پاپی به شدت ملاحظه میشه: هوک های جمعیت-همراه-کن ، لیریکس های به شدت Cheesy  و ریتم های شبیه هم و غیر خلاق.

I can change   و Feel your heart with love  و از این دست جملات پشت سر هم، بیش از حد حوصله  سر بر کردن متن ها رو و اون شاعرانگی یا حتی جملات ساده ی دلنشین که نیاز به شنیدنش داریم در یک آلترناتیو پاپ آبرودار رو نمی شنویم.

البته  نمیشه از این واقعیت گذشت که با همکاری  Haim و Sky Ferriera این آلبوم جاهایی مومنتوم های خوبی از خودش به جا می ذاره و این که همچنان پرداخت استانداردی که همین قطعات عادی دارن، آلبوم رو از یک اثر ضعیف خارج و به یک معمولی و نیمه خوب تبدیل می کنه.

همچنین لحظات جنون زده ای مثل قطعه ی When the Blackout Meets the Fallout داریم که به شدت ارضاکننده ان یا Golden Rope  که به نظر حوصله ی بیشتری برای شلوغ کاری خرج شده و با یه قطعه ی به شدت جاده ای طرفیم .سولوهای جاندار این ترک به نظر می رسونه که برای تولیدش - که به شدت حال و هوای اسکریمادلیکایی داره - به همون کاسب ۲۵ سال پیش اسیدشون مراجعه کرده باشن.

به هرحال ولی به نظر می رسه تاریخ سازان عزیزمون حوصله ی کافی برای تکون دادن مجدد تاریخ ندارن و خیلی شاید دیگه نمی تونیم منتظر باشیم و می تونیم به تک قطعه های خوش صداشون بسنده کنیم.

ترکهای شارپسند: 

When the Blackout Meets the Fallout

 100% or Nothing
Where the Light Gets In