REVIEW: Sepalcure - Folding Time

دو نفره ی فیوچر گاراژ آمریکایی, یکی از خسته کننده ترین آلبوم های سال را منتشر کرده که انگار ووکال های سمپل شده ی بی انتها و بیت های بی هدف مغشوشش هیچ رنگ مشخصی ندارند.

 صدای پروین شارما بی اوج و فرود و بی هیجان است و ما را یاد گونی گونی ووکال های زن که در  ترنس های اروپایی زیاد یافت می شوند و بدون شخصیت خاص موسیقایی هستند می اندازد.

اگر هدف از این کسالت بی پایان که آلبوم نام گرفته انتزاع هست، به نظر می رسد باید وقتمان را تلف نکنیم و به یک تابلوی نقاشی کاندینسکی زل بزنیم و جانمان را بخریم.

 لحظات قابل اعتنای آلبوم بسیار کمتر از حدی است که حتی اشاره ای کنیم
.

Folding Time  گاهی هم جاهایی مثل شروع Brother Forest  لحظاتی هیجان زده مان می کند ولی بلافاصله ناامیدمان می شویم. با بی هدفی واضحش در بسط درست ایده هایش.

شارپسند: Dub Of