.jpg)
شماره 9
Silence Yourself
Savages
"دخترا پانک راک رو اختراع کردن، نه انگلستان!"
اگر این نوشته معروف روی یکی از تی‌شرت‌های Kim Gordon، بیسیست و خواننده Sonic Youth رو ورای مبالغه‌ش به خصلت همیشه سیاسی و قدرت‌گریز پانک نسبت بدیم، گروه دوساله چهار‌دختریِ لندنی Savages با اولین آلبومشون Silence Yourself نه تنها یکی از بهترین و کامل‌ترین مثال‌های ژانر Post Punk Revival (یکی از نزدیک‌ترین ها به آلبوم Turn On The Bright Light اینترپل) رو بیرون دادن، بلکه فراتر از اون در زمانه‌ای که موزیک دنس تقریبا خودش رو به همه‌چیز چسبونده و خیلی‌ها حوصله شنیدن موزیک جدی و معترض رو ندارن، یک "مانیفست" فمنیستی قاطع، خشن، قدرتمند و در عین حال زیبا رو در قالب یک آلبوم موسیقی منتشر کردن. این ها گروهی هستند که هدف دارند و اون تبلیغ ایده‌ها و نظراتشون و تغییر دادن یک سری ذهنیت‌ها در مخاطب هست: علیه بی‌عدالتی، خشونت خانگی علیه زنها و داشتن نگاهی مردانه به مسائل زنانه. و این هدف رو در قالب قدرتمندی ارائه می دن.
از لحاظ موزیک Silence Yourself چیز جدیدی برای عرضه کردن نداره جز اینکه میراث Joy Division، Siouxsie and the Banshees،Patti Smith و Public Image Ltd. رو کامل و بی‌کم و کاست از دهه هشتاد به دومین دهه قرن جدید منتقل می‌کنه و در خلال این بازآفرینی قدرتمند همون‌قدر که در عنوان آلبوم اومده از شما می خواد ساکت باشین، تمرکز کنین و به موسیقی/پیام شون گوش بدین. کاری که حداقل با ترک هایی مثل I Am Here تقریبا غیر ممکن می مونه: شما دوست دارین در و پنجره ها رو باز کنین تا همه همسایه هاتون داد و فریاد Savages رو بشنون و خودتون هم بالا پایین بپرین. سراسر این آلبوم احتمالا یه مشت از بهترین Bass Line هایی رو داره که امسال می شد شنید (Husbands)، با پرکاشنی که دقیق و به موقع می کوبه، با ریف های سنگین، ترسناک، مهیب و با صلابت گیتار (She Will).
Silence Yourself یک بیانیه سیاسی/هنری درباره مکانیسم های قدرت-مقاومت هست. یک آلبوم فوق العاده پست پانک برای نسلی که لذت شنیدن پست پانک خوب رو از دست داده. و به خاطر جسارتش، قدرتش و زیبایی زمختش در رده نهم بهترین آلبوم های 2013 رادیو شار قرار می گیره.
Savages
"دخترا پانک راک رو اختراع کردن، نه انگلستان!"
اگر این نوشته معروف روی یکی از تی‌شرت‌های Kim Gordon، بیسیست و خواننده Sonic Youth رو ورای مبالغه‌ش به خصلت همیشه سیاسی و قدرت‌گریز پانک نسبت بدیم، گروه دوساله چهار‌دختریِ لندنی Savages با اولین آلبومشون Silence Yourself نه تنها یکی از بهترین و کامل‌ترین مثال‌های ژانر Post Punk Revival (یکی از نزدیک‌ترین ها به آلبوم Turn On The Bright Light اینترپل) رو بیرون دادن، بلکه فراتر از اون در زمانه‌ای که موزیک دنس تقریبا خودش رو به همه‌چیز چسبونده و خیلی‌ها حوصله شنیدن موزیک جدی و معترض رو ندارن، یک "مانیفست" فمنیستی قاطع، خشن، قدرتمند و در عین حال زیبا رو در قالب یک آلبوم موسیقی منتشر کردن. این ها گروهی هستند که هدف دارند و اون تبلیغ ایده‌ها و نظراتشون و تغییر دادن یک سری ذهنیت‌ها در مخاطب هست: علیه بی‌عدالتی، خشونت خانگی علیه زنها و داشتن نگاهی مردانه به مسائل زنانه. و این هدف رو در قالب قدرتمندی ارائه می دن.
از لحاظ موزیک Silence Yourself چیز جدیدی برای عرضه کردن نداره جز اینکه میراث Joy Division، Siouxsie and the Banshees،Patti Smith و Public Image Ltd. رو کامل و بی‌کم و کاست از دهه هشتاد به دومین دهه قرن جدید منتقل می‌کنه و در خلال این بازآفرینی قدرتمند همون‌قدر که در عنوان آلبوم اومده از شما می خواد ساکت باشین، تمرکز کنین و به موسیقی/پیام شون گوش بدین. کاری که حداقل با ترک هایی مثل I Am Here تقریبا غیر ممکن می مونه: شما دوست دارین در و پنجره ها رو باز کنین تا همه همسایه هاتون داد و فریاد Savages رو بشنون و خودتون هم بالا پایین بپرین. سراسر این آلبوم احتمالا یه مشت از بهترین Bass Line هایی رو داره که امسال می شد شنید (Husbands)، با پرکاشنی که دقیق و به موقع می کوبه، با ریف های سنگین، ترسناک، مهیب و با صلابت گیتار (She Will).
Silence Yourself یک بیانیه سیاسی/هنری درباره مکانیسم های قدرت-مقاومت هست. یک آلبوم فوق العاده پست پانک برای نسلی که لذت شنیدن پست پانک خوب رو از دست داده. و به خاطر جسارتش، قدرتش و زیبایی زمختش در رده نهم بهترین آلبوم های 2013 رادیو شار قرار می گیره.
ترک‌های منتخب: Marshal Dear/Husbands/I Am Here
No comments:
Post a Comment