شماره 6
Sunbather
Deafheaven
Deafheaven
رتبه ششم، آلبومیه که اگر پنج‌تای بعدی هیچ کدوم امسال به وجود نمی‌اومدن، یا
اگر اینجا رادیویی مختص موزیک متال بود یا اگر صادقانه‌تر بگم، محافظه‌کاری کمتری
به خرج می‌دادم، جایگاهش بین سه آلبوم اول بود.
من در اوج متال دوستیم در دوران دبیرستان هم علاقه‌ای به بلک‌متال نداشتم. یعنی در واقع نیازی نبود. تا وقتی پاور‌متال و دث‌متال بودن، بلک‌متال یکم برام لوس جلوه می‌کرد. اما اینجا خبری از فاز اتمسفریک و اپرا/تئاتریه بلک متال سنتی شمال اروپا نیست. این از طرح جلد فوق‌العاده این آلبوم هم پیداست، رنگ صورتی که پشت پلکای آدم شکل می گیره وقتی داره مستقیم و با چشمای بسته به خورشید نگاه می‌کنه، با حروفی در حال محو شدن: الهام گرفته از طرح آلبوم We Love Life گروه بریت پاپ Pulp!
دومین آلبوم گروه بلک‌متال سانفرانسیسکویی Deafheaven، به تنهایی سگ‌زن‌ترین و هارش‌ترین آلبوم های پست‌راک و متال چند سال اخیر رو خجالت‌زده خودش کرد. اما این احتمالا پیش پا افتاده‌ترین امتیازیه که این آلبوم رو به این شدت شایسته تقدیر می‌کنه. این آلبوم، جشن حیرت‌آوری از جاه‌طلبی بی حد و حصر هنری، و نماد تکامل و تغییر زیباشناسیک موسیقی متال در پل زدن بین پست راک و شوگیزه. تعجبی هم نداره بدونیم اینها اسم گروه رو از Slowdive الهام گرفتن و توی EP اولشون دو سه تا Mogwai کاور کردن!
این آلبوم، جریان دائمی ساختن-تخریب-بازسازی رو از پست‌راک، سرعت، حیوانیت و اندوه رو از بلک‌متال و بافت های سیال و مذاب خاطره/رویا رو از شوگیز می‌گیره و این سه‌تا رو طوری ترکیب می‌کنه که نتیجه اش تجربه شنیدن این آلبوم رو جان کاه و سراسر لذت‌بخش می‌کنه. Sunbather واجد تقریبا همه موتیف‌های اصلی هر اثر متالیه: مرگ، مواجهه، ترس، آشوب. اما نه تنها فاز دارک و سیاهی منتقل نمی‌کنه برعکس با زیبایی کور‌کننده‌اش از شما می‌خواد مستقیما به منبع اصلی نور، خورشید خیره بشین حتی به قیمت سوختن و محو شدن.
کلیت آلبوم، دنیای کنترل‌شده و شعله‌وری از بیان‌گری احساساته که به هیچ وجه توی ذوق نمی‌زنه. در هر لحظه اگر pause کنین، نمی دونین لحظه بعد با سر به زمین می‌کوبوندتون یا به هوا پرتتون می‌کنه. شار پیوسته‌ای از انواع و اقسام پویایی‌هاست: بلندی و کوتاهی، سرعت و آرامش، وحشی‌گری و معصومیت، هارشی و ملودیک و... Sunbather از اون دست تجربه های صوتی هست که باید از اول تا آخر شنیده بشه. چهارتا ترک هیولای بالای ده دقیقه داره و سه تا ترک پاساژگونه آرام و کوتاه و یادآور Godspeed!، گپ های حیاتی برای نفس کشیدن بین این هیولاها
از لحاظ سازی، این آلبوم کثافتِ مجسمه! گیتار، طیف پهناوری از تون‌ها و ریف‌های متال سنتی و شوگیز رو به شکل زیبایی اجرا می‌کنه، با سونامی‌های دیستورشن و سرعت خیره کننده و در جاش تون‌ها و کورد‌های clean یاداور Explosions In the Sky . وکال مرکز این آلبومه، به اشک‌درآرترین و خستگی‌ناپذیرترین شکل ممکن فقط جیغ می‌زنه و درام مثل چسب، این ماشین مخرب رو بهم نگه می‌داره با ضربه‌های انفجاری و آرامش غیر قابل پیش‌بینی‌ش.
Sunbather با هر بار شنیدنش نعوظ پیدا می‌کنه. اگر فن متال و پست‌راک هم نباشین بارها ارضاء می‌شین و تشویش و ناامنی درونتون دستمالی و تصفیه می‌شه و شاید به خاطر همینه که در آخر به آرامش وصف‌ناپذیری می‌رسین. این آلبومیه که نشون می ده پاره ای اوقات، زیبایی محض رو فقط می شه در مواجهه کامل با آشوب محض سراغ گرفت. اغراقی در کار نیست اگر پیش بینی کنیم به Sunbather در آینده به چشم یک آلبوم کلاسیک نگاه می شه.
ترک های منتخب: Dream House / Vertigo / Sunbather
من در اوج متال دوستیم در دوران دبیرستان هم علاقه‌ای به بلک‌متال نداشتم. یعنی در واقع نیازی نبود. تا وقتی پاور‌متال و دث‌متال بودن، بلک‌متال یکم برام لوس جلوه می‌کرد. اما اینجا خبری از فاز اتمسفریک و اپرا/تئاتریه بلک متال سنتی شمال اروپا نیست. این از طرح جلد فوق‌العاده این آلبوم هم پیداست، رنگ صورتی که پشت پلکای آدم شکل می گیره وقتی داره مستقیم و با چشمای بسته به خورشید نگاه می‌کنه، با حروفی در حال محو شدن: الهام گرفته از طرح آلبوم We Love Life گروه بریت پاپ Pulp!
دومین آلبوم گروه بلک‌متال سانفرانسیسکویی Deafheaven، به تنهایی سگ‌زن‌ترین و هارش‌ترین آلبوم های پست‌راک و متال چند سال اخیر رو خجالت‌زده خودش کرد. اما این احتمالا پیش پا افتاده‌ترین امتیازیه که این آلبوم رو به این شدت شایسته تقدیر می‌کنه. این آلبوم، جشن حیرت‌آوری از جاه‌طلبی بی حد و حصر هنری، و نماد تکامل و تغییر زیباشناسیک موسیقی متال در پل زدن بین پست راک و شوگیزه. تعجبی هم نداره بدونیم اینها اسم گروه رو از Slowdive الهام گرفتن و توی EP اولشون دو سه تا Mogwai کاور کردن!
این آلبوم، جریان دائمی ساختن-تخریب-بازسازی رو از پست‌راک، سرعت، حیوانیت و اندوه رو از بلک‌متال و بافت های سیال و مذاب خاطره/رویا رو از شوگیز می‌گیره و این سه‌تا رو طوری ترکیب می‌کنه که نتیجه اش تجربه شنیدن این آلبوم رو جان کاه و سراسر لذت‌بخش می‌کنه. Sunbather واجد تقریبا همه موتیف‌های اصلی هر اثر متالیه: مرگ، مواجهه، ترس، آشوب. اما نه تنها فاز دارک و سیاهی منتقل نمی‌کنه برعکس با زیبایی کور‌کننده‌اش از شما می‌خواد مستقیما به منبع اصلی نور، خورشید خیره بشین حتی به قیمت سوختن و محو شدن.
کلیت آلبوم، دنیای کنترل‌شده و شعله‌وری از بیان‌گری احساساته که به هیچ وجه توی ذوق نمی‌زنه. در هر لحظه اگر pause کنین، نمی دونین لحظه بعد با سر به زمین می‌کوبوندتون یا به هوا پرتتون می‌کنه. شار پیوسته‌ای از انواع و اقسام پویایی‌هاست: بلندی و کوتاهی، سرعت و آرامش، وحشی‌گری و معصومیت، هارشی و ملودیک و... Sunbather از اون دست تجربه های صوتی هست که باید از اول تا آخر شنیده بشه. چهارتا ترک هیولای بالای ده دقیقه داره و سه تا ترک پاساژگونه آرام و کوتاه و یادآور Godspeed!، گپ های حیاتی برای نفس کشیدن بین این هیولاها
از لحاظ سازی، این آلبوم کثافتِ مجسمه! گیتار، طیف پهناوری از تون‌ها و ریف‌های متال سنتی و شوگیز رو به شکل زیبایی اجرا می‌کنه، با سونامی‌های دیستورشن و سرعت خیره کننده و در جاش تون‌ها و کورد‌های clean یاداور Explosions In the Sky . وکال مرکز این آلبومه، به اشک‌درآرترین و خستگی‌ناپذیرترین شکل ممکن فقط جیغ می‌زنه و درام مثل چسب، این ماشین مخرب رو بهم نگه می‌داره با ضربه‌های انفجاری و آرامش غیر قابل پیش‌بینی‌ش.
Sunbather با هر بار شنیدنش نعوظ پیدا می‌کنه. اگر فن متال و پست‌راک هم نباشین بارها ارضاء می‌شین و تشویش و ناامنی درونتون دستمالی و تصفیه می‌شه و شاید به خاطر همینه که در آخر به آرامش وصف‌ناپذیری می‌رسین. این آلبومیه که نشون می ده پاره ای اوقات، زیبایی محض رو فقط می شه در مواجهه کامل با آشوب محض سراغ گرفت. اغراقی در کار نیست اگر پیش بینی کنیم به Sunbather در آینده به چشم یک آلبوم کلاسیک نگاه می شه.
ترک های منتخب: Dream House / Vertigo / Sunbather
No comments:
Post a Comment