از: مجمدحسین وحیدنژاد
در سال های اخیر فوت ورک به عنوان یکی از مهم ترین ساب ژانر های موزیک دنس شناخته میشه و خوب این رو مدیون dj rashad به عنوان یکی از مهم ترین آرتیست هاش هست که چارچوب این سبک رو مشخص کرد یعنی همون وکال های سمپل شده، بی پی ام 160 و ...
ولی خوب این سبک هم مثل باقی سبک ها فقط در چهارچوب هاش حبس نشده و آرتیست های زیادی سعی در تجربیات و تلفیقات زیاد در این سبک کردن و مئل Jlin و آلبوم آخرش بسیار موفق هم بودن و dj earl روهم باید با این آلبوم به عنوان یکی دیگه از اون آرتیست ها به حساب آورد.
آلبوم شامل 8 تا ترک و کمتر از 30 دقیقه هست ولی پر از ایده های ناب و تلفیقات جالبه از امبینت تا تکنو تجربی، چند تا ارتیست خوب بریتانیایی فوت ورک در این آلبوم باهاش همکاری کردن ولی مهم ترینشون و کسی که بیشترین تاثیر رو داره کسی به جز دنیل لوپاتین یا همون Oneohtrix point never نیست. اون سینث های تجربی دوست داشتنی که در کل آلبوم میشنوید و از نکات متمایز کننده آلبوم هست، کارهای ایشونه که البته در 3 تا ترک به طور مستقیم همکاری کرده ولی میکس کل آلبوم هم با ایشون بود. استارت آلبوم و ترک Smoking Reggie کاملا تاثیر دنیل رو متوجه میشید.
شاید تقطه ضعف آلبوم یک یا دوتا از ترک هاست که کمی خام هستن و چیز زیادی برای ارائه ندارن ولی کل آلبوم نمونه عالی از نسل جدید پرودیوسرها و وضع حال سبک فوت ورک هست.
No comments:
Post a Comment