از: مجتبی تقوایی
آلبوم اول فرنسیس استارلایت را می توان از مهمان هایش قبل از گوش دادن پیش داوری کرد ، و پس از گوش دادن تا حد زیادی از تفاوتش با پیش داوری شگفت زده شد. وقتی اسم کانیه وست و جاستین ورنون و رستم بتمنگلیج را در میان مهمانان می بینید، فضاهایی از هرکدامشان به ذهنتان هجوم می آورد، اما حاصل چیزی متفاوت است، یک Future Pop واقعی.
صداهای پراسس شده و بیت هایی با صداهایی منقطع و RnB سوار بر Electronica و پیانو لاین ها مینیمال بر سراسر آلبوم غالب
هستند و هوک هایی که با صداهای بلند در جاهای غیر منتظره ی آهنگ ها به صورتتان می
خورد.
فرنسیس استارلایت در آلبوم اولش پاپ را از قالبش خارج نمی کند، عاشقانه ای همه
پسند و بی اضافه گویی و بی ابهام ارائه می دهد .از طرف دیگر صدای موسیقیش کمتر
همانندی را به یادتان می رود.
موفقیت Farewell,
Starlite!
در یکتا بودن صداهایش است و شبیه نبودن به پاپ های همیشه و علاوه بر آن شکستن
ساختار ورس-کورس در جاهایی از قطعات که فکرش را نمی کنید.
شارپسند: See Her Out (That’s Just
Life)
/ Can’t Stay
Party
/ My City’s Gone
(feat. Kanye West)
No comments:
Post a Comment