از: امیر
آلبوم Nepenthe از موزیسین آمریکایی جولیانا بارویک را به خاطر دارید؟ آن دراگ سر خودی که سال 2013 به رتبه 5 بهترین آلبومهای شار راه پیدا کرد؟
حالا بارویک 3 سال بعد و در سومین آلبومش درست‌ترین کار را کرده است: تطور و وسعت بخشی به زبان موسیقیایی.
او در این آلبوم، آن مناجات‌های کفِ اقیانوسی آلبوم قبلی که متریال اساسی‌اش رو لوپ صدای پراسس شده شکل می‌داد، به عبارت بهتر عنصر بیهوش‌کننده حنجره‌اش را با ارکستراسیون های مختلف ترکیب کرده و به سازهای مختلف مجال خودنمایی بیشتری می‌دهد.
حاصل این ترکیب شخصی در بیشتر ترک‌های این آلبوم همان بار اول راهشان تا بیخ گوشمان باز است. مثل Nebula با آن سینت فضایی پشت صدای بارویک، یا 2-3 ترک تا دسته Grouperیی آلبوم: Big Hollow و مخصوصا پیانوهای قلب‌رنده‌کن Beached یا مرثیه زهی Heading Home.
Same ولی چالشی‌ترین و بی‌شک زیباترین ترک آلبوم است. ممکن است پد دیستورت شده و بلند چرت شما را بپراند و به نظرتان تناسبی با آوازهای ریورب‌شده‌ی قرون وسطلی نداشته باشد. ولی کافیست بگذارید چند بار، در سر جایش در آلبوم پلی شود و گوشتان پرده عادت را کنار بزند: کف می‌کنید!
معدود لحظاتی هم هست که این تجربه، جواب دلچسبی نداده است: فکر می‌کنم حدس می‌زنید از ترک آخر See Know حرف می زنم. آبا پرکاشن با بارویک نسبتی برقرار می‌کند؟ جواب این سئوال از سلیقه من منفی ست.
شاید این تقصیر قداست صدای بارویک است که نمی‌گذارد وکال مرد همراه اش در بعی قطعات مثل Someway مثل خودش، یا حتی نزدیک به خودش، زیبا جلوه کند.
Will، آنجایی آمده که وقتش بود. شاید به اندازه Nepenthe لاهوتی نباشد ولی به همان اندازه شخصی و اصیل است و سزاوار جایگزینی تنقلات شرکت‌های داروسازی: کلرونازپام، فلورازپام، دیازپام ... بارویک‌پام!
شارپسند: Same / Nebula / Big Hollow
No comments:
Post a Comment