REVIEW: Deerhoof - The Magic

از: مجتبی تقوایی




آلبوم جدید دیرهوف عزیز ، سرگرم کننده و نویزی و سر به هواست درست مثل ابتدای آلبوم که با کلمه ی The Magic  آغاز می شود و با تمپوی بالای پانکی اش از جا بلندمان می کند. روح اکسپریمنتال راک بودن آن ها همچنان حفظ شده و میان پانک و پاپ و آر ن بی به گشت و گذار می پردازند.

برای بندی که قبل از انی کلارک بزرگ وجود داشته اند ، شاید جالب باشد که این طور تحت تاثیر فضای سنت وینسنت و به خصوص آلبوم دو سال پیشش باشند. همان افکت های فضایی گیتار خانوم کلارک اینجا هم شنیده می شوند البته کمی نویزی تر و خشک تر و دیرهوفی تر شده. جادوی درست آلبوم در  لیریکس های بامزه و موفقیت بند در رعایت تفاوت میان آهنگ های کوتاهشان با وجود تعداد  نسبتا زیادشان است. ( 15 قطعه)

ذهن ملودی ساز و لوپ های کوتاه گیتار به نظر فرمولی است که موفقیت دیرهوف در سرگرم کردن مخاطب، با این آلبوم کاملا رنگی را سبب شده است. امکان ندارد مثلا The Devil and his Anarchic Surrealist Retinue یا Life is Suffering را بشنوید و ملودی های کوتاهشان در ذهنتان تکرار نشود. البته نقش بی مانند سینت های نویزی و اسباب بازی مانند را هم نباید دست کم گرفت جاهایی مثل  Kafe Mania! یا Criminals of the Dream که بعد از خوانده شدن نوجوانانه ی : You can dream, you can dream  کاملا بازیمان می دهد.

The Magic  آلبومیست درست و بجا و رسانا ، که به خوبی تاثیراتی که گرفته است را تبدیل به آلبومی آقتابی و سرگرم کننده کرده. شاید تنها فاصله شان با کامل شدن به نوعی "مشخصا" دیده شدن و قابل ردیابی بودن تاثیراتشان از موسیقی های نویزی دهه ی گذشته باشد اما به هرحال با یکی از دوست داشتنی ترین های امسال طرفیم.

شارپسند:  Life is Suffering / Little Hollywood / The Devil and his Anarchic Surrealist Retinue