REVIEW: Vanessa Carlton - Liberman

از: مجتبی تقوایی






آلبوم  پنجم ونسا کارلتون آمریکایی علی رغم صدای زنده و تلاش لیریکال و داشتن پرودوسری مثل استیو آزبورن که سابقه ی کار برای Elbow, Lush, Lamb, New Order  و کلی اسم گنده ی دیگه داره ، از دردی بزرگ رنج می بره، بی مزگی.

اثر هنری شما وقتی بی مزه میشه که هیچ المانی توش پیدا نمی کنید که مال خودش باشه یا مال دیگران رو به کمال رسونده باشه ، اریجینال نباشه، در زیبایی هم صرفا سطح استانداردی داشته باشه و حتی ضعیف نباشه که بشه آنالیزش کرد.

Lieberman  با ترک اولش Take It Easy با یک اتمسفر رویایی محض آغاز میشه و بیت ساده ی قفلی و صداهای محو و درهمی که تا حد اسکای فررا می برتتون ، لیکن همونجا ترمزش کشیده میشه و تا انتهای آلبوم جز تکه خوب هایی مثل Matter of Time  و گیتارهای فولک و منزویش یا Blue Pool  و تمام حس خوبش و هارمونی کودکانش ، تکونتون نمیده.

Lieberman  یک استاندارد فراموش شدنیه البته با سه چهار هایلایت قابل ملاحظه و به یاد موندنی.

شارپسند: Take It Easy / Blue Pool / Matter of Time