REVIEW: Jessy Lanza - Oh No

از: مجتبی تقوایی






(راهنمای ریتینگ)





جسی لانزا رو از Second Chance   قطعه ی ششم آلبوم دو سال پیش Caribou   به یاد دارم، جایی که صداش بار اول به ذهنم چسبید و منتظرم گذاشت برای شنیدن آلبوم دومش.

دومین آلبوم استودیویی جسی لانزای کانادایی رو به سادگی میشه لایه شماری کرد، پروداکشن لخت و به شدت بیت محور و اینداسترالیش ، صدای دوران پساگرایمزیرو تداعی می کنه که یواش یواش داره به معنای واقعی "پاپ" میشه، همون چیزی که اینجا بهش می گیم پاپ شاری.

بیت هایی که به شدت مارو یاد دوران درام مشین ها و اولد اسکول هیپ هاپ می اندازن، لیریکس هایی با هوک هایی که درست جایی که باید اصابت می کنن و صداهای بیسی ِ به شدت پلاستیکی و هماهنگ با روح کلی مجموعه مثل قطعه ی رویایی I Talk BB  و پدهایی که از دفرم شدن هراسی ندارن مثل همون ترک اول VV Violence .

این ها رو اضافه می کنیم به خرده ملودی به شدت تابستانی It Means I Love You که گویا قراره ساکن پلی لیست های فصل گرممون باشه، همه به همراه شبانگی بیت تپش قلب مانند Begins  و موگ ساده و رو راست همین قطعه مارو در این دنیای سینت- ساخته ی لانزا محبوس می کنن.

این ده ترک کم لایه و عریان سینت-پاپ دقیق همونقدر که باید ادامه دارن و همون قدر که لازمه تکونمون میدن، شاید اگر اوج و فرود قوی تری تو کل داستان داشتیم حالا حتی یه شاهکار از لانزا داشتیم، اما همین قدر هم کافیه تا رسانایی آلبوم بر ما چیره باشه.

شارپسند:

VV Violence

I Talk BB

It Means I Love You