REVIEW: Battles - La Di Da Di

از: مجتبی تقوایی


Math Rock  / Post Rock




(راهنمای ریتینگ شار)





نیویورکی های تجربه گرای ما، Battles  با آلبومی برگشتن که اسم آلبوم و کاورش داد می زنه: حال خوش ، و رنگ های شادابی که درش موج می زنه، رقص چند نفره ی بیس و سینت و گیتار ، و درامزی که از همراهی باز نمی ایسته.

La Di Da Di در آلبوم ترین حالت ممکن به گوش ما می رسه، به این معنی که تفکیک ترک ها از هم بسیار سخته و درست تر هست که بگیم در طول مجموعه با تغییر فاز طرفیم نه تغییر ترک ها.
 شروع آلبوم با The Yabba شبیه معرفی کاراکتر هرکدوم از سازهاست که تا آخر نمایش بدونیم با چه مدل بیس و گیتار و سینتی طرفیم، پر از بیس لاین هایLes Claypool ای، افکت های گیتار پلاستیکی خوب که یه تجربه ی شسته رفته از ریتم بازی در یک چارچوب معین می تونه باشه.

معمولا در ابتدا و انتهای تک تک ترک ها لاین ها و اوج های خاصی می بینیم که به روش خودشون، از شنونده همراهی می طلبن واسه یه همراهی ذهنی و خب قطعا جسمی.
خبری از اندوه در این میان نیست، و خبری از کلمات. قطعات در رقصی ترین حالت انگار ترافیک ماشین ها در نیو یورک  رو موزون کردن و در عین شلوغی به صف هستند. هم نوازی های سرخوشی مثل  Dot Com  رو نمیشه  جشن نگرفت و سنت وینسنتی بودن گیتار و افکت بازی هایی مثل Cacio e Pepe رو نمیشه به خرسندی نگذروند.

این نوع از Math Rock  و Experimental Rock  فرنک زاپایی درست مقابل پست راک های آخرالزمانی دوهزار به بعدیه، یک نوع متقابل از موسیقی ساز مدار که میشه مثل کاور آلبوم یک صبحانه ی سرخوش نیویورکی باشه و نه یک آخر شب مرده ی وسط اقیانوسی.

ترک‌های شارپسند:

Cacio e Pepe , Tricentennial,  The Yabba